Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/10

 Skrzywił się. Nie znosił tych zwierząt. Już chciał wrócić na swoje miejsce, gdy na fotelu tuż obok dostrzegł drugiego kota.
 Wzrok pomału przyzwyczaił się do czerwonego zmroku i z najwyższem zdumieniem odkrywał niemal na każdym fotelu, na każdej sofce, na każdym stosie ozdobnych poduszek — koty. Ogromne tłuste, opasłe koty.
 — Psiakrew — zaklął przez zęby — cóż za ohydna menażerja.
 W tej chwili w drzwiach ukrytych za portjerą szczęknął zamek i na progu stanął szczupły niski człowiek w czarnem ubraniu. Jego ręka niezwykle drobna i uderzająco biała wyciągnęła się zwolna do kontaktu i jaskrawe światło zalało pokój.
 Przyglądali się sobie w milczeniu.
 — Jak się masz, Fakir, — odezwał się wreszcie gospodarz i jego wąskie usta wygięły się w nikłym uśmiechu — cieszę się, że cię znowu widzę.
 Przybyły wyciągnął rękę i mocno potrząsnął wąską dłonią profesora:
 — Źle się mam, — odparł głosem niskim — dlatego masz przykrość mnie oglądać, kochany Karolu.
 Spojrzał prosto w grube szkła profesora, z za których obserwowały go bacznie małe czarne oczy, i dodał:
 — Pozwolisz usiąść?
 — Ależ proszę cię, drogi Fakirze, wybacz moje roztargnienie.
 Przysunął gościowi fotel i wówczas zaleciała od niego mdła woń chloroformu.
 — Oderwałem cię od pracy — zauważył Fakir siadając.
 — O, bynajmniej.
 — Myślałem. Pachniesz choloroformem. Chętnie zapaliłbym papierosa.
 — To jeszcze z kliniki — odpowiedział twardo profesor — w klinice wszystko cuchnie chloroformem.