Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/135

 — Chandra cię złapała? Spleen? A może najdroższa puściła w trąbę?… No, gadajże do kaduka! Na giełdzie przegrałeś?
 Andrzej wstał i rozstawionemi palcami przeprowadził po zburzonych włosach.
 — Przegrałem. Nie na giełdzie, ale przegrałem.
 — Ile?
 — Więcej niż pieniądze.
 — Niech mnie piorun strzeli, jeżeli to nie chandra obostrzona. Daj spokój i każ nam przynieść śniadanie. Głodny jestem, a przez cały ranek musiałem pisać artykuł.
 Przeszli do jadalni. Żegota z wilczym apetytem zabrał się do jedzenia. Dowmunt kazał sobie dać mocnej herbaty.
 — Wiesz, — zaczął Żegota, — mam pewien projekt. Na Wołyniu jesień jest wspaniała. W Ostapówce u mnie istny raj. Dwór wielki, stawy rybne. Pojechałbyś ze mną. Odpoczniesz i ja odpocznę, bo coś źle ze zdrowiem. Jedźmy! Żona będzie rada, smarkacza mego zobaczysz. Co?….
 Andrzej pociągnął tęgi łyk herbaty i odsunął krzesło.
 — Pojechałbyś. A żeby cię zachęcić, dodam, że spotkasz tam kogoś z Dorpatu.
 — Nie pojadę.
 — Dlaczego?
 — Bo, wogóle wracam.
 — Dokąd? — zdziwił się Żegota.
 — Do Afryki.
 — Jakto wracasz? Przecie nie na stałe?
 — Na zawsze.
 Żegota odstawił filiżankę.
 — Żartujesz?
 — Niestety, nie, Postanowiłem wrócić.
 Zakrył dłonią oczy tak, że Żegocie wydało się, że ukrywa łzy.
 — Cóż do ciężkiego djabła! Gadajże dlaczego?