cki powinien rozpocząć akcyą o koronę, zwłaszcza, że Maksymilian nie podpisał rezygnacyi[1].
Praktyki z Ernestem wlokły się rok cały. Nareszcie 29 listop. 1590 r. w Gracu arcyksiążę Ernest wystawił Lambertowi Wraderowi „asekuracyą“ tej treści: Król polski, w dowód swej przyjaźni dla domu austryackiego, przez dworzanina swego, Lamberta Wradera, „przedłożył nam... że gdyby IKMci zrezygnować z królestwa polskiego kiedy wypadło, to IKM. nikogo innego, tylko nas następcą swoim wybrać i mianować postanowił... i niczego nie opuścił, coby dla przygotowania umysłów i pozyskania serc ludzkich w jakikolwiek sposób pożyteczne albo stosowne się być zdało i że sprawa już prawie do tego doprowadzona i przygotowana, że IKM. wcale nie wątpi, iż ten jego zamysł wkrótce spodziewany i pożądany swój skutek osiągnie.
„Gdy zaś IKM. o naszem w zamian względem niego usposobieniu i wdzięczności nie wątpi, więc pomiędzy IKM. i nami stanęła poufna umowa: że jeżeliby IKM. rezygnacyę tę i następstwo, za wspólną uchwałą i zgodą stanów prześwietnego królestwa polskiego i W. X. Litewskiego na nas przeniósł i obrócił — my w dowód wdzięczności IKM., co do niektórych warunków, po dokonanej cesyi, po prawowitym wyborze i po uroczystej koronacyi wykonać się mających, chcemy dać zapewnienie“. Jakież to warunki?
1. Wspólne z nami przymierze przeciw wspólnym Szwecyi i Polski nieprzyjaciołom.
2. Część Inflant, będąca teraz w posiadaniu króla Szwecyi (Estonia), bez żadnego sporu pozostawioną będzie przy królestwie Szwecyi, za zgodą i wiedzą panów i stanów Polski i Litwy.
3. Zaraz po koronacyi wypłacić (Zygmuntowi) gotówką 400.000 złr.[2].
