sza najdokładniejszych relacyj, a przede wszystkiem „jaka jest opinia króla JM. o tej sprawie i co myślą o niej inni?“. Żądał, aby nuncyusz namyśliwszy się dobrze, objawił swe zdanie „coby wypadało uczynić w razie, gdyby Dymitr został samowładnym panem w całym kraju, aby jego samego utwierdzić w wierze katolickiej i zachować w dobrem usposobieniu dla św. Stolicy[1]“. Tymczasem zaś brevem z 5 sierp. 1605 zamianował hrabiego Aleksandra Rangoni, bratanka nuncyusza, legatem swoim do Dymitra z oznajmieniem o swem na Stolicę Piotrowa wstąpieniu, nuncyusz zaś z swej strony, uprzedzając legacyą papieską, wyprawił kapelana swego, ks. Ludwika Pratissoli z gratulacyami do Moskwy.
Odwzajemniając się Dymitr wysłał do nuncyusza Buczyńskiego, a do papieża postanowił wyprawić w poselstwie Jezuitów, których obecność w Moskwie była mu niedogodną i dla tego zawezwał ich do siebie. Już on wprawdzie podczas uroczystości koronacyjnych wspomniał Jezuitom, że ich chce mieć swymi posłami do Rzymu. Oni się wymówili, uważając misyą dyplomatyczną za nieodpowiednią dla siebie, ale teraz oświadczył stanowczo, że jeżeli nie obydwaj, to jeden z nich podjąć się musi legacyi. O. Cyrowski jako superior misyi, pozostał w Moskwie, O. Ławicki z instrukcyą dymitrową, spisaną po łacinie, wydaną 18 grud. 1605 pod mniejszą pieczęcią carską, z końcem grudnia 1605 wyruszył w drogę i 31 stycznia 1606 stanął w Krakowie.
Byłaż to misya polityczna? Tak, ale i religijna zarazem i miała głównie na celu ogólną sprawę chrześcijaństwa. Oto jakie polecenia miał w swej instrukcyi O. Ławicki:
1° poinformuje papieża o szczerej a gorącej chęci Dymitra wypowiedzenia wojny Turkom i zawarcia w tym celu ligi z cesarzem niemieckim;
2° prosić będzie, aby papież w tem mu dopomógł i polskiego króla do ligi zaprosił;
3° projekt ligi aby na sejmie polskim podtrzymał;
4° legata swego w tym celu do cesarza wysłał;
5° spór z królem polskim o tytuł cesarski aby załagodził;
- ↑ Kard. Valenti do nuncyusza d. 16 i 19 lipca 1605.
