1574—1600.
Stosunki polityczne Polski z Szwecyą datują się od połowy XVI wieku, od chwili, kiedy carat moskiewski korzystając z kłótni i niezgód, między w. mistrzem Kawalerów mieczowych a arcybiskupem rygskim wynikłych, postanowił zawojowaniem Inflant utorować sobie drogę do opanowania Bałtyku. Zdrowa polityka nakazywała najbardziej zagrożonym tą uzurpacyą caratu państwom, Polsce i Szwecyi wejść w sojusz i wspólnemi siłami odegnać napastnika w głąb Moskwy. Pragnął sojuszu tego patrzący daleko w przyszłość król Zygmunt August, ale chciwi nowych zdobyczy królowie Szwecyi, Gustaw Waza i synowie jego szalony Eryk XIV i Jan III postanowili tak samo jak Iwan, korzystać z zewnętrznych zamieszek i wojen inflanckich i jeżeli nie całe, to kawał państwa Kawalerów mieczowych, Estonią, przyłączyć do szwedzkiej korony.
Na trzy zawody 1555, 1561 i 1562 wyprawiał Zygmunt poselstwo do Szwecyi z propozycyą zaczepno odpornego przymierza przeciw Moskwie, a każdym razem łączyły się z nią projekta małżeńskie szwedzkich książąt z Jagiellonkami[1]. Szwed
- ↑ Pierwsze poselstwo sprawował Hieronim Makowiecki, pomagał mu pruski poseł baron Dohna (Dalin, Darstellungen der Sohwe-
