Przejdź do zawartości

Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/070

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

I sen, i rozpieszczone pokoje[1] cukrują.
Zewsząt piżma i drogie zalatują wonie.
Roże nigdy nie schodzą z utrafionej skronie,

Bankiety całonocne, a chęć pięknej sławy
155

Zagasła, i rycerskie zginęły zabawy;
Muzy wygnane, wzmianki żadnej o dzielności,
Wszystko poległo w miękkich wczasach i gnuśności.
Ludzkie chęci odpadły i serca życzliwe,

Nastąpiły hańbienia i mowy dotkliwe;
160

I onę piękną krasę, i oblicze śliczne
Poszpeciły rozkoszy zbytne, ustawiczne.
Na koniec miłe zdrowie i potrzebna siła[2]
Za zbytkiem przyrodzoną władzą utraciła:

Przyszły choroby i wiek uwiędły w młodości,
165

A szczętu nie zostało dawniejszej rzeźwości.
Śmierć potym mimo kresy życiu zamierzone
Zatłumiła przed czasem ciało utrapione.
Taki więc kwiat na pięknym polu okazały

Nielitościwe grady, lub deszcze ulały,
170

A on poległ na ziemi wszystek pochylony,
I z barwy, i z ozdoby własnej obłupiony.
Jakich tam płaczow, jakich trosk Wenus zażyła?
Jakiemi żałościami serce swe trapiła?

Co za lamenty lała? co za narzekania?
175

Co za tłuczenia piersi? i ręku łamania?
Ani ubiory, ani szata żadna cała,
Ani na głowie kosa w swej mierze została.
Dopiero błędy swoje i złą radę widzi,

Dopiero się kwapliwym umysłem swym brzydzi.
180
  1. pokoje — odpoczynek
  2. sila