Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/627

 W miarę przybliżenia się do Villiers, twarz nieznajomego przybierała inny wyraz.
 Jego wykrzywione rysy, jego błędne spojrzenie, objawiały gwałtowne wzruszenie.
 Urszula zrobiła poruszenie.
 Człowiek w galonach spojrzał na nią ze srogą miną.
 — Oby szatan dopomógł, aby się nie obudziła! mówił sam do siebie. — Sen uprościłby bardzo moją robotę! Ani walki, ani krzyków... Rzecz poszłaby jak z płatka.
 Alarm był fałszywy.
 Pani Sołlier nie poruszyła się już więcej. Jej sen był cichy i spokojny.
 Zatrzymano się w Viliers-sur-Marue, poczem po minucie postoju pociąg popędził; dalej.
 Nieznajomy czekał przez kilka sekund, nachylił się nad chorą i słuchał jej spokojnego oddechu.
 Duża chustka umieszczona na głowie Urszuli zakrywała jej twarz i chroniła od zimna panującego w przedziale pomimo ogrzewaczek umieszczonych stosownie do przepisów.
 Zadowolony z tego co widział, towarzysz Urszuli wyprostował się i prześliznął aż do drzwiczek, o które taż była oparta.
 Powoli, z nadzwyczajną zręcznością i nieskończonemi ostrożnościami, spuścił szybę i przesunął rękę przez otwór, zasłonięty, całkiem przez jego korpus; chroniąc od zimna i śniegu.
 Wychylił się na zewnątrz.