Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/598

 I założyła na rękę stalowy niklowany łańcuszek od woreczka, który na noc kładła pod poduszką, aby się z nim nie rozłączać i w którego tajemnej kryjówce schowała teraz mniemany list od notaryusza, obok listu Roberta Vallerand.
 Nowo-przybyły jakkolwiek inaczej utrzymywał, nie zdawał się wcale być obdarzonym wyjątkowa siłą: gospodarz i służąca obecni w pokoju pomyśleli sobie, że on nie będzie w stanie zanieść aż na kolej chorej, która nie będąc ani zbyt wysoką, ani zbyt dobrej, tuszy, musiała być jednakże potężnie ciężką.
 — Może panu dopomódz? — zapytała służąca.
 — Nie trzeba... — odrzekł lakonicznie fałszywy służący.
 I wziąwszy Urszulę na ręce, podniósł ją z zadziwiającą łatwością.
 Pootwierano wszystkie drzwi przed nim.
 W dziesięć minut pani Sollier złożona została na kanapie w sali poczekalnej pierwszej klasy.
 Chciała dać pieniądze na kupno biletów.
 — Niech się pani niczem nie kłopocze — odparł nieznajomy.
 — Dla czego?
 — Pod tym względem mój pan wydał mi stanowcze rozkazy.
 Urszula nie nalegała.
 Mniemany sługa udał się do okienka kasy, które właśnie otwarto.
 — Ośm miejsc pierwszej klasy do Paryża... — rzekł — biorę cały przedział. Wiozę chorą osobę.