Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/566

 Zanurzył w płynie stustopniowy ciepłomierz, postawił rądelek na ogniu i usiadł pochylony nad nim, nie spuszczając oka z termometru.
 Ogień z węgli kamiennych palił się bardzo silnie.
 Po kilku minutach woda przed zawrzaniem zaczęła się poruszać.
 Termometr wskazywał sześćdziesiąt stopni.
 Paskal zdjął rądelek, w którym się gotował ten szczególny preparat, poczem wyjął z małego słoiczka za pomocą łopatki z kości słoniowej trochę proszku matowo-białego i wrzucił go w płyn prawie wrzący.
 Ukończywszy tę robotę, przedsiębierca na chwilę odstawił na stronę preparat chemiczny, który przygotował.
 Usiadł przy biórku, wziął pismo notaryusza pozostawione mu przez Leopolda i blizko na dziesięć minut pogrążył się w przyglądaniu charakterowi notaryusza, badając każdą literę, każdy strych, każdy zakręt.
 Ukończywszy tę wstępną robotę, rozłożył przed sobą arkusz białego papieru, wziął pióro i zaczął kopiować dosłownie pismo i podpis, które miał przed oczyma.
 Ukończywszy, potrząsnął głową z niezadowoloną miną.
 Nie kontent był z pierwszej próby.
 Ręka była nieśmiała i dzieło fałszerstwa zdradzało się przez nie pewność pisma.
 Zaczął na nowo.