Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/489

 Urszula znowu uczyniła nowe usiłowanie, aby postąpić.
 Niestety, ból jeszcze straszniejszy od pierwszego, bol nie do wytrzymania, zatrzymał ją i zmusił do położenia się.
 — Nie mogę! — wymówiła z rozpaczą — nie mogę!...
 I zalała się łzami.
 W sąsiedniem pokoju, oszukana przez list napisany przez Leopolda, Renata kończyła przygotowania do odjazdu i modliła się za matkę.
 Pani Sollier zawołała na nią.
 Dziewczę usłyszało jej głos i natychmiast przybiegło.
 — Jestem — rzekła do niej. — Czem pani mogę służyć?
 Urszula czuła, że traci przytomność; nieokreślone uczucie niepokoju, i nie wytłómaczonej obawy, ogarniało jej duszę.
 Pragnęła nie być samą; — samotność ją przeradzała.
 — Czy pani czego potrzeba? — rzekła córka Małgorzaty.
 — Chciałam cię prosić, abyś zwilżyła moje kompresy.
 — Czy pani więcej cierpisz?
 — Tak jest, — cokolwiek.
 — Jakiejże przyczynie przy pisujesz pani pogorszenie swego stanu?