Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/464

szek, raki bordoskie, coś słodkiego, deser, likiery i cygar.
 Jarrelonge usłyszawszy wyliczenie tych wykwintnych potraw, które po większej części znał. tylko z nazwiska, cały promieniał.
 Jego małe oczy błyszczały radością smakosza — coraz więcej się oblizywał.
 — Jakie panowie pić będą wina?
 — Przy ostrygach Chablis pierwszego gatunku, Beaune przy dalszych potrawach, a przy deserze szampańskie.. — Podawaj prędko.
 — Ostrygi będą za pięć minut otwarte.
 — Tymczasem daj nam madery...
 — Natychmiast.
 Garson wyszedł.
 — Co za kolącya, kolego! co za kolacya!... rzekł Jarrelonge. — Czy my to wszystko zmożemy?...
 — Do licha! — Ja tak zawsze, kiedy częstuję przyjaciela.. — Jak że ci się to wydaje?...
 — To marzenie! — Tylko....!
 — Tylko co?
 — Czyby nie można dostać sosu szczypiorkowego do ostryg?... To moja słabość!
 — Z największą łatwością... — każę zrobić...
 Garson wrócił przynosząc maderę.
 Leopold kazał przygotować sos szczypiorkowy — słabość Jarrelonge’a...
 Dwaj przyjaciele znowu zostali sami.
 — No! — rzekł uwolniony więzień, — co nowego od czasu jakeś ztamtąd wyszedł bez pożegnania?...