Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/205

 W téj chwili powóz, którym przejeżdżali podróżni z dworca, zatrzymał się przed hotelem.
 — Jakiś jegomość wysiadł z niego i wszedł do sali, w któréj się palił dobry ogień.
 Ten podróżny, ubrany ciepło w surdut podbity futrem, miał kapelusz z szérokiemi skrzydłami a twarz jego nikła w ogromnym szalu szkockim dochodzącym prawie aż do oczu, zasłoniętych niebieskiemi okularami. W ręku trzymał małą, zupełnie nową walizkę.
 Gospodarz śpiesznie wyszedł na jego spotkanie.
 — Pan przyjechał pociągiem z Paryża? — zapytał przybyłego.
 — Tak jest, panie...odrzekł nowoprzybyły.
 — Czy pan ma zamiar tutaj nocować?
 — Rozumie się. Przyjechałem na pogrzeb pana Roberta Vallerand.
 Gospodarz się ukłonił.
 — Ogromna strata dla okręgu! — zawołał — Ach, pan Vallerand będzie żałowany. Pogrzeb odbyć się ma jutro punkt o jehenastéj. Będzie mnóstwo osób... Czy pan zje co przed udaniem się na spoczynek?
 — Czy zjem co? — ależ owszem i to jak najprędzéj... — zimno mi napędziło djabelnego apetytu.
 — Zaraz panu przyniosę...
 — Tu do ognia, jeśli to być może...
 — Może być z wszelką łatwością... Antosiu, moje dziecko, nakryj no prędko mały stoliczek... A ty Wiktoryo przygotuj łóżko dla pana...
 — Na pierwszém piętrze? — zapytała służąca.