Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/195

 — Tam nic nie znajdę... — Takie rzeczy nie trzymają się na widoku! Robert je ukrył tak samo jak naszą córkę!...
 Ręka jéj skierowała się do jednej szuflady biurka, lecz zastała ją zamkniętą; inne były tak samo zamknięte, co biednej matce sprawiło przykry zawód.
 Stoliczek Boula stojący przy łóżku zwrócił jéj uwagę.
 — Gdyby był tam, — rzekła — Czemużby nie?
 Aby się zbliżyć do stoliczka Małgorzata musiała przejść obok żałobnego łoża.
 Postąpiła parę kroków i zatrzymała się blizka omdlenia
 Zdawało jéj się, że zmarły porusza się na swém łożu i otwiera zamknięte oczy.
 Szalone złudzenie, trwające tyle co mgnienie błyskawicy!
 Pani Bertin prędko się uspokoiła i nie prostą drogą, lecz obchodząc pokój naokoło, postąpiła ku meblowi.
 Podeszła do niego i nie mogła powstrzymać poruszenia radości na widok kluczyka delikatnie cyzelowanego, utkwionego w zamku.
 Serce jéj biło gwałtownie, mało nie pękło, śród tego milczenia. — Czuła wyraźnie jego szybkie uderzenia o ściany klatki piersiowéj.
 Jej ręka drżąca gorączkowo, ujęła za klucz i przekręciła go w zamku — górna szuflada posunęła się po wrębach.