Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1212

 — Zatem o jedenastej oddasz mi te listy?
 — Punkt o jedenastej, tak jest panie...
 — Gdzie?
 — Tutaj, jeżeli pan chcesz.
 — Zgoda... Przyjdę o jedenastej, ty dotrzymasz obietnicy, a ja odjadę do Paryża... ale pamiętaj, że gdybyś chciał mnie oszukać, to będę bez litości...
 — Przysięgam, że pana nie oszukam. Popełniłem błąd, trafia się sposobność naprawienia go, więc ją chwytam...
 — Zatem, do wieczora!
 — Tak panie, punkt o jedenastej.
 Paweł założył na rękę niklowany łańcuszek od czarnego woreczka.
 Wyszedł.
 Oskar zamknął drzwi za nim i wyciągnąwszy zaciśnioną pięść ku schodom, rzekł dziko, po flamandzko:
 — Ha! niegodziwy francuzie!... dziś wieczorem uregulujemy swoje rachunki!...
 Wyszedłszy na ulicę, syn Paskala z łatwością znalazł drogę do hotelu, w którym się zatrzymał. — Znowu zawinął woreczek, oddał go gospodyni i udawszy się na stacyę kolei żelaznej, zapytał u okienka kassowego:
 — O której odchodzi ostatni pociąg do Brukselli?
 — O północy, proszę pana...
 — Czy pociąg ten łączy się z pociągiem idącym do Paryża?