Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1145

 — A przynajmniej to było prawdopodobnem... Czy ten kawałek łańcuszka naprowadził pana na ślad jakieś się pan tego spodziewał?
 — Tak mi się zdaje...
 — A to jak?
 — Odnalazłem woreczek. Oto jest.
 Paweł rozwinął gazetę i wydostał przedmiot o którym mówiono.
 Zawiadowca stacyi przyjrzał się mu starannie.
 — Czyś pan pewny że się nie mylisz? — zapytał następnie.
 — Tak jest. Woreczek ten poznała osoba, która go przedtem znała. Początkowe litery U i S wyryte na tarczy, czynią omyłkę niemożliwą, a to utwierdza mnie w mojej pewności.
 To mówiąc Paweł wydobył z kieszeni kawałek uczepiony u stopnia.
 — Patrz pan — dodał — do naprawy łańcuszka użyto ogniwek niepodobnych do tych i nawet nie niklowanych.
 — Prawda... Jakim sposobem woreczek dostał się do rąk pańskich?
 — Narzeczony Renaty wkrótkości opowiedział to, co już nam jest wiadomem.
 — To dziwne... — szepnął zawiadowca stacyi. — Ale przychodzi mi jedna myśl.
 — Jaka?
 — Kawałek łańcuszka był uczepiony u stopnia. Woreczek był znaleziony w Paryżu... Z naszych poszukiwań, jak pan pamiętasz, okazało się, że morder-