Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1143

 — A! tak to co innego!
 Jarrelonge dowiedziawszy się tego co chciał wiedzieć, wyszedł z izby, zjadł śniadanie u kupca winnego na przedmieściu Ś-go Antoniego i poszedł na ulicę Picpus.
 O samem południu zadzwonił do drzwi przedsiębiercy.
 Drwi te otworzył mu ten sam służący z którym rozmawiał wczoraj i który poznając go, rzekł:
 — Nie masz pan szczęścia, mój panie!
 — Dla czego — odpowiedział były więzień zaniepokojony.
 — Bo pana Lantier nie ma w domu.
 — Nie ma? Pewno niedługo powróci...
 — Nie umiem tego powiedzieć... Wiem tylko, że mój pan musiał nagle dziś wyjechać w drogę i nie powiedział kiedy powróci... Może sam tego nie wiedział...
 Jarrelonge miał minę przygnębioną.
 — Czy panu to nieprzyjemne? — mówił dalej służący.
 — Bardzo... Czyś mu pan mówił, że się ktoś o niego wczoraj pytał i że ma nazajutrz powrócić?
 — Nie... wrócił późno w nocy... i zaledwie przez chwilkę widziałem go dziś zrana.
 — Dziękuję...
 I bandyta odwrócił się tyłem.
 — Czy pan powróci?
 — Wrócę i to niedługo...
 Odchodząc Jarrelonge mruczał niezadowolony...