Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1094

 — O tak, proszę pana... taki piękny podarunek! nie wiem jak panu dziękować...
 — Nie dziękując wcale... To moja cała przyjemność... Jestem bogaty i lubię dawać... Czy mieszkasz na przedmieściu Ś-go Antoniego?
 — Tak panie, na górze...
 — Właśnie idę w tę stronę... Pójdziemy razem i pomówimy przez drogę.
 — I owszem.
 — Czy odpowiesz mi otwarcie, jeżeli cię o cos zapytam?
 — Ach! panie, z całego serca...
 — Dziś, około czwartej do magazynu w którym pracujesz weszła pewna pani.
 — Tak jest.
 — Znasz ją?
 — Rozumie się! Jest to jedna z klijentek pani, wdowa, która niedawno straciła męża i jest bardzo bogata... Nazywa się pani Bertin...
 — Wiem... wiem... Po co ona dziś przychodziła do sklepu?
 — Zamówić koronki, które jej mają być dostarczone jak tylko nadejdą z Brukselli... Pani pisała dziś, aby jak najprędzej przysyłano... Nawet chodziłam cokolwiek przed piątą oddać list na pocztę.
 — Czy pani Bertin zna waszą nową pannę?
 — Kogo?... pannę Renatę?... Niewiniątko pijące zafarbowaną wodę?
 — Tak, pannę Renatę.