Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1032

 Lekki dreszcz niepokoju przebiegi ma po skórze...
 Jednakże potrafił zapanować nad swojem pomieszaniem i odpowiedział:
 — Nigdy, panie!
 — Czyś pannie widział, żeby panna de Terrys podawała tę szklankę hrabiemu:
 — Jedyny raz. — Przypominam sobie doskonale... Siedziałem raz zrana przy chorym, któremu przyniosłem pieniądze... Panna Honoryna weszła trzymając tę szklankę pełną i podała ją hrabiemu.
 — Czy pan jesteś tego pewny?
 — Najzupełniej...
 — Czy pan sobie przypominasz kolor napoju?
 — Nie pamiętam...
 — Szukaj pan dobrze...
 — To napróżno. Nie mogłem przywiązywać do tego szczegółu, żadnej wagi.
 — Czy panna de Terrys przynosząc napój dla ojca wiedziała, że pan jesteś u niego?
 — Nie musiała wiedzieć, bo mnie służący wprost wprowadził...
 — Czy spostrzegając pana wydawała się dotkniętą, przestraszoną?
 — Dotkniętą że przerywa rozmowę o interessach, to być może, ale niesieni tego zapewniać.
 — Jednakże podała napój ojcu?
 — Podała.
 — I pan de Terrys wypił?
 — Do ostatniej kropli.