Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/14

wania. Ze trzydzieści strzelb stalo w porządku opartych o ścianę.
 — Czy strzelby te są nabite? pytał Jobin.
 — Część tylko ich, panie. Te których miano użyć do egzekucji uwięzionej w ostatnim akcie.
 Tu wskazał reżyser ze dwanaście strzelb, w kozły ustawionych.
 Jobin wziąwszy z nich jedną, wprowadził w lufę narzędzie służące do wyciągania kul, i wydobył kulę owiniętą grubym szarym papierem. Tęż samą czynność ponawiał trzy razy na trzech innych strzelbach z tymże samym rezultatem.
 Reżyser patrzył na to osłupiały, przejęty zgrozą, nie wierząc własnym oczom prawie.
 — Wielkie nieba! zawołał nakoniec z przerażeniem, załamując ręce. Boże miłosierny! Gdyby nastąpiło zakończenie tej sztuki, Dinah Bluet padłaby nieuchronnie przeszyta tyloma kulami!
 — Na to rachowano też właśnie, odparł Jobin.
 — Lecz zkąd, dla czego?
 — Ja pana o to pytam? rzekł agent. Kto nabijał tę broń?..
 — Ja panie.
 — W jakiej porze dnia?
 — Po południu. Lecz panie, mam nadzieję, iż mnie o podobną potworność nie oskarżą? jąkał reżyser, drżący i pobladły.
 — Pana oskarżyć? Nikt niema tego zamiaru! Odpowiadaj więc spokojnie na zapytania. Drzwi tego składa czy pozostawały otwarte?