Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 7.djvu/11

jakiegoś ukrytego akcessorjum, dokonano tego umyślnie, dla osiągnięcia większego złudzenia.
 — Otóż byliśmy w błędzie! rzekł Jobin. Przypatrz się pan dobrze. Niektóre części tej czarnej wstążki, silnie przyszyte, trzymają się jeszcze przy tkaninie. Środek kokardy został przeciętym i wyrwanym pociskiem strzału, a głębokie skaleczenie ręki artystki, świadczy o drugim strzale tego samego rodzaju.
 — Któż był tym potworem?
 — Może go odkryć zdołamy. Zejdźmy do teatru, jeśli pan zechcesz?
 — Dobrze, idźmy tam teraz.
 Tłum figurantów w kostjumach, maszynistów, służby teatralnej, zapełniał scenę, rozprawiając o nastąpionym wypadku, i oczekując z widocznym wzruszeniem i niepokojem wiadomości o Dinie, szczerze przez wszystkich kochanej.
 Reżyser podbiegł na spotkanie wchodzących.
 — Co pan komisarz rozkaże? zapytał.
 — Czyń pan to, o co mój towarzysz prosić cię będzie, odrzekł, wskazując Jobin’a.
 Reżyser się ukłonił.
 — Powiedz mi pan, zaczął agent, czy owa lina, jaka powinna była utrzymać artystkę, a która tak źle spełniła swój obowiązek, była już tyle zużytą, i w tak złym stanie, iż zerwać się musiała?
 — Nie panie! była zupełnie nową i silną. Kupowałem ją sam przed ośmioma dniami; mogła unieść ciężar dziesięciu ludzi.