Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/75

 — Zaprzeczasz bezużytecznie, przerwał mu Filip. Nie mam zamiaru stać się niedyskretnym, i mieszać wbrew twojej woli w sercowe twe sprawy. Przestrzegam cię tylko, co uważałem za konieczne. Korzystaj z rad moich i przejdźmy się po korytarzach.
 I uprowadził z sobą młodzieńca nie stawiającego mu w tem oporu.
 Umówiony złodziej za nimi postępował.
 Pozostał teraz tylko jeden akt sztuki do przedstawienia. Spektatorowie odbierający swoje okrycia i kapelusze, zapełniali korytarze przylegle do kontramarkarni. Tłoczono się na schody wiodące na pierwsze piętro.
 Chwila zdawała się być przyjazną baronowi. Spojrzał przez ramię na swego współpracownika stojącego w niewielkiej odległości, i wykręcił się nagle, jak gdyby chcąc powracać.
 Andrzej, którego Croix-Dieu wciąż trzymał pod rękę, także ten ruch uczynić.
 Złodziej znalazł się naraz przed nimi, jak gdyby idąc naprzeciw, zamyślony, z opuszczoną głową. Nie zatrzymując się, uderzył w markiza San-Rémo tak silnie, że ten zachwiał się na nogach wołając z gniewem:
 — Czyż pan u djabla jesteś ślepym, albo pijanym? O małoś mnie nie wywróci!!
 Łotr cofną! się niby wylękniony, zmieszany, a zdejmując kapelusz wyjąknął:
 — Po tysiąc razy przepraszam! Nie spostrzegłem pana. Mocno żałuję jeżelim panu jaką przykrość wyrządził.
 Andrzej zlekka skinął mu głową.
 Złodziej szedł dalej w swą drogę.