Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/86

 — Ma się doskonale, wygląda wybornie.
 — Nie wrócił do swoich dawnych zwyczajów podczas mej nieobecności?
 — Nie panie baronie.
 — Zatem wszystko idzie jak najlepiej.
 — Tak, tylko...
 — Tylko co?
 — Wróciły się dawne sceny pomiędzy panią Gavard i panem Oktawiuszem i bardziej gwałtowne niż kiedy. Pani w szalony gniew wpada.
 — Co ty powiadasz? skąd ten gniew?
 — Niewiem doprawdy, i wydaje mi się bardzo niesprawiedliwym ten gniew na pana Oktawiusza, ponieważ on teraz żyje skromnie jak panienka. Wraca zwykle przed północą, spoczywa w łóżku o pierwszej godzinie. Nie mogę zgadnąć co naszą panią tak gniewa, ale to straszne panie baronie. Gdy pan Oktawiusz wyjdzie od matki jest bladym jak ściana.
 — Będziemy się starali to jakoś ułożyć, rzekł Filip. Pójdź zamelduj mnie.
 We dwie minuty później Croix-Dieu wszedł do salonu, w jakim widzieli go już nasi czytelnicy.
 Pani Gavard zawsze piękna a zalotniejsza niż kiedy, uchyliła się przed pocałunkiem jaki baron chciał złożyć na jej czole.
 Przybrał skutkiem tego smutną fizjognomię.
 — W czemże zawiniłem, że mnie tak przyjmujesz Blanko? zawołał. Zaledwie wszedłem do siebie, znalazłszy twój list chwytam go, pożeram i biegnę tu. W czemże tu występek? Opowiedzże mi o swoich zmartwieniach,