Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 5.djvu/36

 Herminia z trybuny widziała to straszne wzburzenie wierzchowca, i blada z trwogi, rozrywała w szczątki bezwiednie fiolki swego bukietu, i koronkę u batystowej chusteczki. Zawrót ją ogarniał, podobny temu, jakiego doświadcza zuchwalec pochylony nad głęboką przepaścią.
 Pani de Ferrier przywiodła ją do przytomności zapytaniem:
 — Czyś kiedy towarzyszyła, Herminio, podobnym gonitwom?
 — Tak, wyszepnęła pani de Grandlieu, w Dieppe i w Paryżu.
 — Robiłaś zakłady?
 — Nigdy dotąd jeszcze.
 — Ja także nie... A wyobraź sobie, że pałam chęcią ku temu. Mówią że to bardzo zajmujące, żęto podwaja interes gonitw, i zwiększa wrażenie. Nie dla tego to mówię, ażebym wzruszeń potrzebowała, mam ich dość, nawet za zbyt wiele, lękając się o mego męża. Lecz właśnie dla tego, że się obawiam, byłby to środek przeciwdziałający. Chcesz się założyć?
 — Chcę wszystko, czego ty chcesz, odpowiedziała wicehrabina z roztargnieniem.
 — A więc zróbmy zakład na jaką znaczną sumę.
 — Dobrze.
 — Gdyby ot, na dwadzieścia pięć luidorów?
 — Zgoda.
 — A więc ułożone stawiani dwadzieścia pięć luidorów na Normę, jeżdżoną przez Gontrana. A ty na kogo stawisz?