Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/56

 Wymówiwszy te słowa, dziewczyna łkać zaczęła.
 Sędzia śledczy spojrzał na Jobin’a.
 Oczy agenta iskrzyły pod szklarni okularów. Jednakie podejrzenie zrodziło się razem w umyśle urzędnika i jego sługi.
 — Jakie było pożycie z sobą państwa baronów? zagadnął nagle sędzia pokojówkę.
 Gdy Hortensja zawahała się z odpowiedzią, pan de Favières odrzekł: Miałem szczęście znać zbliska panią i pana Worms; często ich widywałem. Baron, jeżeli można wierzyć niektórym złośliwym pogłoskom, pozwalał sobie na pewne małe wykroczenia po za domem, na co jego żona patrzyła z pobłażaniem. Ztąd mam przekonanie, że żyli oba zgodnie. Było to bardzo dobrane małżeństwo.
 Hortensja w czasie powyższego opowiadania poruszała głową, gdy skończył pan de Favières.
 — Dobrane małżeństwo, zawołała, ach! nie wierz pan temu! Pani baronowa była w rzeczy samej łagodną, najlepszą w świecie istotą. Znosiła wszystko z anielską cierpliwością, nie skarżąc się nigdy, mimo to jednak, cierpiała wiele! Serce jej oniemal nie pękało z żałości. Płakała często, o! bardzo często!
 — Tak, wymruknął sędzia śledczy.
 Wymienił powtórnie spojrzenie z Jobin’em, poczem, zbliżywszy się do pana de Favières, wziął go pod rękę i poprowadził do okna, szepcząc z cicha:
 — A gdybyśmy się też znaleźli w obec zemsty kobiecej? co pan myślisz o tem?
 De Favières zadrżał.