Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/201

mnie wczoraj i która z tego powodu bezsennie noc spędziła. Za godzinę przybędę tam do was.
 Herminia niesłuchała więcej. Uciekła do swego pokoju, a otworzywszy drzwi do kapliczki, weszła tam, uklękła i w gorącej modlitwie dziękowała Bogu za ocalenie chorego.
 Wyszedłszy ztamtąd, zrzuciła peniuar i położyła się w łóżko jak gdyby zeń wcale nie wstawała.
 Za chwilę weszła pokojówka oznajmując, iż wicehrabia chce widzieć się z panią, czy zatem wejść może?
 — Dobrze, odpowiedziała Herminia, niech wejdzie.
 Armand de Grandlieu, zbliżył się do łóżka i dotknął ustami czoła swej młodej małżonki.
 — Drogie dziecię, rzekł, nasz kuzyn Trejan był u mnie przed chwilą, przynosząc mi wiadomość o markizie San Remo.
 — Jaką? wyszepnęła młoda kobieta z widocznem zmieszaniem.
 — Modliłaś się o ocalenie ranionego, jestem tego pewny, zagadnął pan de Grandlieu.
 — Tak! z całego serca, odpowiedziała.
 — Otóż twoja modlitwa została wysłuchaną. Straconą wczoraj nadzieję dziś odzyskujemy. Herminia, spuściwszy oczy, słuchała.
 Wicehrabia powtórzył opowiadanie artysty, zamilczając jednak szczegóły o miłosnych halucynacjach Andrzeja.
 — Dla czego on to ukrywa przedemną? zapytywała siebie Herminia. Dla czego chce, abym ja o tem nie