Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/91

 — Gorzej niż to.
 — Uzyskałeś wyrok sądowy?
 — Nic by to nie znaczyło.
 — Cóż więc nareszcie zamierzasz uczynić?
 — Przychodzę zrobić zajęcie, panie baronie. Przekonasz się pan o tem zaraz naocznie, skoro masz zamiar wejść do pałacu. Jeden z wierzycieli nakazał mi działać z wyjątkową surowością i nie przyjmować od dłużnika żadnych oznaczać terminów, ani zaliczek.
 — O jakąż sumę tu chodzi?
 — Głupstwo, drobnostka. Pan de San-Rémo widocznie źle stoi w pieniężnych interesach, jeśli nie jest wstanie zapłacić tak drobnej kwoty.
 — Ileż to wynosi?
 — Trzy tysiące franków, do trzech tysięcy pięćset z kosztami.
 Pan de Croix-Dieu, wyjął z kieszeni pugilares, a wydobywszy zeń trzy banknoty po tysiąc franków i jeden pięćset-frankowy, podał je komornikowi.
 — Oddaj mi pan papiery, rzekł do niego. Ja ten dług płacę za markiza.
 Zamiana szybko się odbyła i baron wszedł do pałacu.
 Oczekiwano właśnie na niego i zaraz po jego przybyciu zasiedli wszyscy do siołu.
 Śniadanie odbyło się bardzo wesoło, dzięki dobremu humorowi pana de Croix-Dieu, bawiącego obecnych swym niezrównanym dowcipem. Mówiąc jednak i jedząc wiele, pił mało i ukradkiem spoglądał badawczo na młodego markiza, jak gdyby pragnąc wyczytać myśli tego człowieka.