Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/206

 — Kochasz mnie, kochasz! wołał i pochwyciwszy ją w objęcia, przyciskał do serca, okrywając pocałunkami.
 Wymknęła się, giętka jak żmija, a upadłszy na kolana, wzniosła ręce błagalnie szepcząc przytłumionym głosem:
 — Przez litość Jerzy, odejdź! Przeciwko księciu miałam na obronę nienawiść i sztylet, przeciwko tobie nic nie posiadam prócz prośby. Chciej być szlachetnym, pozostaw mnie, zaklinam!
 — Będę posłusznym, ale zanim odejdę, powiedz, że mnie kochasz.
 — A więc tak, kocham cię! Jestżeś zadowolonym? Odejdź!
 — Pozwolisz mi się widywać?
 — Tak.
 — Wkrótce przybyć tu mogę?
 — Jak zechcesz.
 — Jutro, nieprawdaż?
 — Tak, jutro. Lecz odejdź, odejdź!
 Tréjan, pochwyciwszy powtórnie młodą kobietę ucałował ją a następnie wychodząc:
 — Widzisz że jestem posłusznym, rzekł, do jutra zatem uwielbiana, do jutra!
 Fanny po jego odejściu zbliżyła się do zwierciadła i długo się w niem przeglądała z uśmiechem artysty, zadowolonego z dokonanego dzieła. Siadła następnie przy kominku, a nalewając herbatę, szeptała z cicha:
 — Biedny ten chłopiec zajmować mnie poczyna. Gotowana przejąć się mą rolą na serjo. Nie można być zbyt pewną siebie, dobrze że odszedł nareszcie. Zadzwoniwszy na pokojówkę, rozebrać się kazała, a udawszy