Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/133

 — Doskonale idzie! wyszepnął, zacierając ręce. Otóż Jerzy Tréjan i Fanny Lambert, Blanka Gravard, Oktawiusz i Regina, Andrzej San-Rémo i Herminia de Grandlieu, wszystkie te biedne muchy pochwycić się dozwoliły w sieć, jaką owikłała ich niewidzialna moja ręka! Jestem potężnym, niezaprzeczenie!
 Powóz zatrzymał się, przed nowym, wspaniałym domem.
 Croix-Dieu wszedł na wytworne marmurowe wschody, a dosięgnąwszy trzeciego piętra, zadzwonił do drzwi bogato rzeźbionych.
 Pokojówka elegancko ubrana, pospieszyła mu otworzyć.
 — A! to ty, panie baronie, rzekła, uśmiechając się poufale, zapewne chcesz widzieć się z panią?
 — Rzecz naturalna.
 — Śpi ona teraz.
 — Jakto, o czwartej popołudniu?
 — Ba! jeśli kto z nocy dzień robi.
 — Grano więc w karty i hulano tu do rana?
 — Ma się rozumieć, wszak to jest u nas zwyczajem. Nie! ja dłużej tego nie zniosę. Chcę prosić panią o uregulowanie mego rachunku.
 — Nie rób głupstwa, miejsce jest dobre.
 — Pomimo wszystkiego.
 — No, no! ułagodź się. Obudź swą panią.
 — Zakazała się budzić.
 — Nie zważaj na to. Ja wszystko biorę na siebie.
 — Wiem, że pan sprowadzasz tu deszcz albo pogodę, pójdź więc do buduaru, lecz idź ostrożnie przez salon,