Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/375

 Odwrócił się gwałtownie, i spostrzegł tuż przy sobie bladą i wyrazistą twarz Piotra Landry.
 Podmajstrzy zdawał się być jeszcze silniej wzruszonym, niż wtedy gdy jego własny los był zakwestyonowany.
 — Po co mnie zatrzymujesz? — spytał kasyer, odzyskując w tej chwili mowę, która przed chwilą, odmawiała mu posłuszeństwa.
 Zamiast odpowiedzi na to pytanie, Piotr zapytał.
 — Dokąd pan idziesz, panie Andrzeju?...
 — Co cię to obchodzi!...
 — O! panie Andrzeju, czy pan może tak mówić do mnie!... Byłeś pan tak dobry zawsze, że ja kocham pana z całych sił, i wszystko co pana dotyczy mnie obchodzi... Powiedz mi więc, dokąd idziesz... powiedz, błagam cię na wszystko!...
 — Czyż ja wiem sam, mój Piotrze!... Wychodzę... chcę odetchnąć świeżem powietrzem nad rzeką...
 — To znaczy, że pan idziesz rzucić się w Sekwanę głową naprzód, z myślą utopienia się... Widzę to na pańskiej twarzy tak wyraźnie wypisane jakby na kartce białego papieru...
 — A gdyby tak było?...
 — Co tu gadać!... Tak jest...
 — A więc tak jest!... przyznaję... chcę umrzeć...
 — Umrzeć!... tak młody!... Dla czego?...
 Andrzej — wybuchnął strasznym nerwowym śmiechem. Śmiech taki bywa często przedwstępem waryacyi.
 — Ty nie wiesz co się tam stało... — wyszeptał potem, wskazując ręką na pawilon.