Strona:PL Stevenson Dziwne przygody Dawida Balfour'a.djvu/171

 — Musi już teraz być na drugiej stronie — rzekłem.
 — Nie — odpowiedział Alan — słychać jeazcze jej kroki na moście.
 Nagle rozległ się głos jakiś:
 — Kto idzie?
 Usłyszeliśmy kolbę ręcznej broni uderzającą o kamienie. Jestem przekonany, że strażnik przedtem spał i że bylibyśmy przeszli — lecz teraz — położenie było straszne.
 — To źle, Dawidzie, źle dla nas! — I nie mówiąc więcej ani słowa, zaczął się szybko cofać ku polu, pełzając, dopóki mógł być do strzeżonym, a potem wyprostowawszy się, puścił się drogą ku wschodniej stronie. Nie mogłem pojąć, co zamierza, a zresztą, tak przykro byłem dotknięty doznanym zawodem, że nic mi się na razie nie mogło wydawać dobrem. Chwilę przedtem wyobrażałem sobie, że stukam do drzwi pana Rankeillora, jak jakiś bohater z bajki, aby upomnieć się o swoją sukcesję, a teraz — znów ścigany tułacz — z tej strony rzeki Forth!
 — Więc? — spytałem.
 — Więc cóżbyś chciał? — odrzekł. — Nie tacy oni głupi, jak nam się wydawało. Ciągle jeszcze mamy przed sobą rzekę do przejścia
 — A dla czegóż kierujemy się na wschód?
 — O! może tam dla nas się co znajdzie. Gdy przez most rzeki przejść nie możemy, to może uda nam się zrobić to u jej ujścia.
 — Przejście wbród może mieć miejsce na rzece, lecz nie na zatoce — twierdziłem.
 — To prawda, lecz na cóż nam się to przydać może, gdy miejsca te są strzeżone?