Strona:PL Smereka - Filologja klasyczna wobec zagadnienia.djvu/15

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

że tu został spełniony gwałt na wolnym i niewinnym narodzie [o Caesarze i Gallach], że przez morze krwi, łez i krzywd dokonano dzieła zniszczenia, aby na niem budować dzieło cywilizacji... a dusza naszego chłopca, a tem bardziej dziewczynki jest dobra i nie zasługuje na to, aby ja zajmować przedstawianiem ujarzmienia wolnych narodów, opisami podboju“. Przy lekturze wielkiego patrjoty Liviusa[1] należałoby ograniczyć do minimum materjał z ks. I i II. Bardzo wydatnie należałoby rozszerzyć lekturę — najwięcej państwowo myślącego i państwu oddanego autora starożytności — Cicerona, o której wartości tak niewiele mają Program i Wskazówki do powiedzenia[2]. Z greckich autorów uderzać musi brak lektury ostatniego obrońcy wolności greckiej Demosthenesa[3]. Wypadałoby wreszcie dla niniejszego celu zmienić dobór wyjątków z pism Platona.
Uznając za cel najwyższy obecnej szkoły średniej wychowanie państwowe i pojmując tak właśnie korelację wszystkich przedmiotów, możnaby — zresztą bez uszczerbku dla innych celów — w ten sposób przedstawić sobie przyszłe podręczniki dla nauki języka łacińskiego i greckiego — w najogólniejszych zarysach:

1. na najniższym stopniu nauczania trzebaby umieścić znaczną ilość ustępów treści pouczającej, dotyczącej cnót obywatelskich[4], pewnej ilości ustępów (polskich) o treści, zaczerpniętej z historji i kultury polskiej i wielką ilość sentencyj[5], związanych ściśle lub luźnie nawet z treścią ustępów, w myśl wskazań wielkiego Modrzewskiego (De re publ. em. I 6, s. 20): „Illustres etiam sententiae, quibus omnes linguae abundant, de virtute et officiis plurimum valent in puerili inge-

  1. O walorach lektury dla wychowania państwowego we Wskazówkach metodycznych (do programu gimn. państw. Filologja klasyczna, Warszawa 1927) ani słowa.
  2. Por. Program gimnazjum państwowego. Język łaciński (wydział humanistyczny), Warszawa 1922, s. 65 n. 71 n. i Wskazówki s. 55 n. 68 n.
  3. Drerup go potępił w swej książce Aus einer antiken Advokatenrepublik i chciał go zupełnie wyrzucić ze szkół niemieckich, o co dziś walczą filologowie.
  4. Mogłyby tu pomóc pisma Cicerona i Platona.
  5. Wtedy też nabierają właściwej wartości sentencje, umieszczane na ścianach klas i korytarzach.