ku ostatecznego, nazwać trzeba niezbitemi. Należy je uważać za takie, ponieważ przytacza nam dzieje całego życia swoich chorych jakby z pamiętnika – a niekiedy obejmują one okres czasu dłuższy niż pół wieku, – życie to subtelnie analizując z punktu widzenia psychjatrycznego i psychologicznego. Następnie dlatego, – co zdaje się być dla wykształconego czytelnika i dla literata rzeczą najbardziej wartościową w monografji, — że bogaty swój materjał przedstawił nam w postaci listów, stenografowanych rozmów z pacjentami, ich opowiadań o sobie i t. p., jednem słowem na zasadzie objektywnych „documents humains“, pozwalających zajrzeć w życie duchowe tych osobników i zgłębić jego tajniki w sposób, na jaki nie zdobędzie się nawet najbardziej bystry analityk lub poeta, obdarzony najbogatszą wyobraźnią. „Dokumenty te dotyczą życia ludzi, należących do klas uprzywilejowanych, którzy dzięki swej inteligencji i wykształceniu mogą najdokładniej zdawać sobie sprawę ze swoich chorobliwych wyobrażeń, skłonności i popędów, umieją najbardziej poglądowo w słowie i piśmie odzwierciadlać wewnętrzne walki i chwilowe stany swej duszy. U takich właśnie osobników możemy najlepiej spostrzegać słabnięcie poszczególnych czynności psychicznych, zmiany równowagi duchowej, utratę dawniejszej, zdrowej indywidualności, wreszcie stopniowe zsuwanie się po szczeblach drabiny społecznej“.
Strona:PL Maurycy Urstein-Eligjusz Niewiadomski w oświetleniu psychjatry.pdf/78
Ta strona została przepisana.
