czenia, jakie miała praca Kraepelina i jego uczniów dla postępów psychjatrji, nie możemy też rozpatrywać całego gmachu, wzniesionego dzięki ścisłym badaniom klinicznym, streścimy natomiast najbardziej charakterystyczne cechy[1].
Szkoła Kraepelina, w której i ja się wychowałem, dzieli psychozy funkcjonalne[2], t. zn. takie, w których nie znaleźliśmy dotychczas materjalnych zmian w mózgu, na dwie odrębne jednostki chorobowe, mianowicie: na obłęd mańjakalno-depresyjny, względnie naprzemienny (cyrkularny) i na otępienie wczesne (dementia praecox, z podziałem na grupy: hebefreniczną, katatoniczną i paranoidalną).
Cechą znamienną psychozy mańjakalno-depresyjnej jest to, że ukazuje się ona okresowo, w postaci przygnębienia lub podniecenia, często przechodzącego jedno w drugie, że w dalszym ciągu życia występują nawroty tych samych stanów, że symptomaty jednego okresu cierpienia łączą się niekiedy z objawami drugiej fazy choroby, wresz-
- ↑ Szczegóły ogłosiłem w r. 1913 w Medycynie w artykułach: 1. Psychozy manjakalno-depresyjne i okresowe jako przejaw katatonji. 2. Przyczyny i istota katanonji. 3. Wpływ okresu przekwitania na psychikę kobiety. 4. Z fizjologji i psychologji wieku starczego.
- ↑ O psychozach histerycznych i degeneracyjnych, również zaliczanych do czynnościowych, będziemy jeszcze mówili.
