Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/151

rając pot z twarzy czerwoną, rozparzoną dłonią. — Aleś mnie zmartwił! Płakać mi się chciało... Tyle jest smutnych rzeczy na świecie, lepiej już słuchać o szczęśliwych ludziach. Żeby się tak on z nią ożenił, no i wogóle... Co? Nie uważasz Mart? — nastawała nieśmiało. — Może to ja akurat tak czuję, bo jestem zmęczona... No, ale twoja powiastka pomimo to śliczności. Akurat to słowo: prawdziwe śliczności! A gdzie ją sprzedasz?
 — To już jest całkiem inna para kaloszy! — zaśmiał się Martin.
 — Ale jeśli sprzedasz, to ile dostaniesz?
 — O, ze sto dolarów. To najmniejsza cena za takie rzeczy.
 — Jej!... To już chyba sprzedasz!
 — Łatwy grosz, co? — i dodał dumnie: — napisałem to w dwa dni. Pięćdziesiąt dolarów dziennie, nieźle?
 Martin pragnął bardzo przeczytać swoje utwory złotowłosej panience — lecz nie śmiał. Postanowił więc czekać, aż kilka ukaże się w druku, wtedy Ruth łatwiej zrozumie jego upór. Tymczasem nie przestawał pracować. Nigdy jeszcze jego namiętność do przygód nie była mocniej podniecona, niż przy tych odkrywczych wyprawach myśli. Nakupił mnóstwo książek z dziedziny fizyki i chemji i, nie zaniedbując algebry, przerabiał dowodzenia i zadania. Ćwiczenia laboratoryjne przyjmował na wiarę, a intensywność jego wyobraźni i potężna zdolność wizyjna umożliwiała mu widzenia reakcyi chemicz-