o upaństwowionych związkach zawodowych, które (art. 5) reprezentują wszystkich robotników, także niezapisanych; mają prawo nakładać opłaty — na wszystkich. Prezes takiego związku winien być zatwierdzony przez Ministerjum Spraw Wewnętrznych (art. 7); i zatwierdzenie może być cofnięte każdej chwili. Minister może rozwiązywać zarządy i nawet mianować komisarzy (!). Takie związki zawierają umowy zbiorowe dla całego zawodu. Jeśli powstanie zatarg, rozstrzyga ostatecznie Trybunał Apelacyjny z dwoma „biegłymi“ asesorami. Przy rozpatrzeniu zatargu sąd winien uwzględnić „wyższe interesy produkcji“ (art. 16). Strajk jest ZAKAZANY i pociąga za sobą (dla przewódców) karę, niekrótszą niż rok więzienia — art. 18. Jeśli jednak strajk miał na celu wywarcie nacisku na Rząd lub gminę, wówczas organizatorzy otrzymują do 7 lat
więzienia i dożywotnie pozbawienie praw, zaś zwykli uczestnicy — do 3 lat więzienia (art. 21).
Teraz widzimy, co znaczy deklamacja o „państwie“ i jak ujawnia się klasowa istota faszystowskiej dyktatury.
Tę ustawę należy dobrze przestudjować, Drugi dokument — to sławetna „KARTA PRACY“, wydana w r. 1927. Chełpią się nią faszyści przed całym światem. Nie zawiera atoli wiele nowego w porównaniu z cytowaną przed chwilą ustawą z r. 1926. Art. 1 tej napuszonej „Karty“ proklamuje uroczyście „wyższość“ „państwa“ i „narodu“, ale pod „państwem” należy rozumieć oczywiście faszystowską dyktaturę. Art. 3 nadaje znanym nam upaństwowionym „związkom“ prawo zawierania umów za wszystkich. Art. 10 ustanawia sąd, jako ostatnią instancję w zatargach. Niektóre artykuły obiecują robotnikom znane i wprowadzone w państwach demokratycznych reformy (urlopy, ubezpieczenia), ale zato żądają od robotnika bezwzględnej dyscypliny (art. 19), zaś urzędy pośrednictwa pracy zapewniają przywileje faszystom (art. 23).
Cała ta „Karta“ jest złamaniem prawa robotnika do swobodnej walki klasowej. Pozatem daje państwu (Rządowi) prawo wpływania na wewnętrzne stosunki przedsiębiorstw. Jest to wyraz tego zrastania się nowoczesnego kapitalizmu z administracją państwową, które jest wynikiem ciężkiego położenia całego ustroju kapitalistycznego.
Krótko mówiąc, ustrój polityczny i gospodarczy faszystowskich Włoch jest wyrazem klasowych interesów zbrojnej dyktatury burżuazyjnej.
Socjalizm jest bezwzględnym wrogiem faszyzmu. Albowiem Socjalizm jest klasowym ruchem proletarjatu, zaś faszyzm jest zbrojną dyktaturą burżuazji nad proletarjatem. Albowiem faszyzm niszczy
