jeszcze żyje, ale Bóg widzi, że pocałuję go w rękę i powiem: pobłogosław, ojcze, włóczęgę i pastucha świń, który żądał sycić głód młótem dawanym świniom. Zgrzeszyłem przeciwko niebu i przed tobą i nie jestem godzien być nazywany synem twoim. Zaś on, stary sknera, ucieszy się i powie: — Oto ten syn mój był umarł i znowu ożył, i zginął, a znaleziony jest... Tak to, bratku, stoi w Piśmie.
— Amen! — rzekł czarny strażnik i chciał się oddalić.
— Poczekaj jeszcze chwilę, to przecie znaczy, że marnotrawnemu synowi będzie odpuszczone, czy nie? Będzie mu odpuszczone jego wszeteczeństwo i jego świński głód. Zmazany będzie i ten policzek... Przynieście szatę najprzedniejszą i odziejcie go, i włóżcie pierścień na rękę jego. — Były Kettelring wstał, a z oczu jego płynęły łzy. — Mam jednak nadzieję, że ojciec mój żyje i czeka na mnie w starości swojej, aby uczynić ze mnie bogacza i sknerę, jakim był sam. Ty nie wiesz, nie wiesz, czego się wyrzekł syn marnotrawny. Nie wiesz, ile składa w ofierze... Ale nie, ona czeka. Ja przyjdę, Mary, ja wrócę, lecz najprzód muszę być w domu.
— Odprowadzę was, panie — rzekł czarny strażnik. — Dokąd idziecie?
— Tam! — wskazał ręką przez całe niebo ku horyzontowi, gdzie zapalały się ciche błyskawice.
∗
∗ ∗ |
Opętała mnie myśl, że nie wracał statkiem. Podróż statkiem jest zbyt długa i uspokajająca, i nie ma w niej takiej gwałtownej spadzistości. Zachodziłem do biur linij lotniczych, aby zapytać, czy istnieje komunikacja lotnicza z Trinidadem. Zdaje się, że istnieje stała linia lotnicza z Europy do Port Natalu a stamtąd do Pará, ale nie umieli mi odpowiedzieć, jaka jest powietrzna komunikacja z Pará na Trinidad albo na inne miejsce na Antylach.
