który gotowali na cześć jego. Miało tam być opisane życie poety, miała być historja rodziny, studja nad nim, nad jego pracami i wpływem, ale do tego nie przyszło. Swoją wielką potęgę po śmierci przeczuł i wieszcz, który raz błagał:
Proszę, niech ze mną zaraz me rymy nie giną
Ale kiedy ja umrę, one niechaj słyną.
Wreszcie jawnie zapowiada, co będzie z jego poezjami:
Jednak mam tę nadzieję, że przed się za laty
Nie będą moje czułe noce bez zapłaty:
A co mi za żywota ujmie wiek dzisiejszy
To po śmierci nagrodzi z lichwą wiek późniejszy
I opatrzył to dawno syn pięknéj Latony
Że moich kości popiół nie będzie wzgardzony.
W oddźwięk temu jeden z wieszczów polskich dzisiejszych tak upomina pisarzy narodowych, by uczcili pamięć wieszcza czarnoleskiego:
W cieniu ludu jak w dąbrowie
A więc w głosy śpiewakowie
Nieście waszą dań!
I praszczura polskiéj pieśni
Czcijcie śpiewem, bracia cześni!
Jak przystało nań!
Pomimo zapału, jaki Kochanowski po wsze wieki budził dla swojéj liry, nie znamy dobrze szczegółów jego życia, np. jakie miał dzieci i jaki był los ich, bo to co wiemy o tém, nie zaspakaja nawet najskromniejszych żądań. Najlepszą do dziś dnia „wiadomość o życiu i pismach Jana Kochanowskiego“ napisał Józef Przyborowski i wydał w Poznaniu 1857 roku. Od tego czasu już kilka nowych szczegółów przybyło do jego życiorysu.
102. Najcelniejszy mówca polski Piotr Skarga, nazywał się
właściwie Pawęzki, szlachcic herbu Pawęża, urodził się na Mazowszu w roku 1536 w Grójcu, miasteczku o siedm mil od
