Przejdź do zawartości

Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/144

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.


XII[1]
MONOLOG NEOBULI

Co za żywot bez kochania,
Gdy trosk winko nie rozgania!
Co za żywot drżeć ciągle i mdleć i mieć stracha,
Że zły język stryj rozmacha!

       5

Syn Cytery[2] kosz z robotą,

A krosienka wraz z ochotą
Do dzieł Minerwy[3] zabrał, niebodze, mi młody
Liparczyk[4] cudnej urody,

Co umaszczon, zimne pruje
       10

Tybru fale, kawalkuje[5],

Niczem mistrz Bellerofon, prym w kułactwie[6] trzyma,
W wyścigach równego nie ma.

  1. XII.—,Co to za życie: nie kochać, nie kosztować wina, bo stryj zaraz łaje i gromi! A moje serce, ach, zabrał już piękny młodzian z Lipary, a nie tylko piękny, ale i we wszystkich zabawach i ćwiczeniach pierwszy i myśliwy nieustraszony'!
  2. W. 5. Syn Cytery — syn cyterejskiej Wenery, czczonej na wyspie Cytera, Kupido.
  3. W. 7. Do dzieł Minerwy — Minerwa była opiekunką robót niewieścich, przędzenia i tkania.
  4. W. 8. Liparczyk — młodzieniec z wyspy Lipary. W oryg. Liparaeus przypomina grecki wyraz λ℩παρóς, świetny, wspaniały.
  5. W. 10. kawalkuje — jeździ na koniu.
  6. W. 11. w kułactwie — w walce na pięści.