kładzie, nad czémś inném znów radzić począł, to jest aby sam stał się grodu zdobywcą i aby to dziełem było jego własném; mocno bowiem u Persów świetne czyny naprzód posuwają ku wielkości (nagradzane są najwyższemi zaszczytami). Wszakże zauważył iż innym sposobem nie będzie zdolen dostać go w swoje ręce, jak jeżeli zbezcześciwszy swoje ciało zbiegnie do Babylończyków. Tedy za małą to rzecz wziąwszy kaleczy się w sposób najochydniejszy, oderznąwszy bowiem sobie nos i uszy, włos brzydko postrzygłszy i osmagawszy się tak przystępuje do Dariusza. Dariusz zaś mocno zabolał gdy ujrzał męża najznakomitszego tak niecnie przyrządzonym; wraz zeskoczywszy z tronu w głos zawołał i zapytał, ktoby to był ten który go tak zbezecnił i z jakiego powodu? Lecz Zopyros odrzekł: „nie masz takiego człowieka chyba ty jeden, którego potęga tak jest ogromna że mógłbyś mię w podobny stan wprawić; ani téż żaden z obcych tego mi nie uczynił, o królu, lecz ja sam sobie, nie mógłszy znieść tego żeby Assyryjczykowie naśmiewali się z Persów.“ Na to odparł znów Dariusz. „O najnieszczęśliwszy z ludzi! najhaniebniejszemu czynowi najświetniejsze imię przydałeś, gdy mówisz żeś dla oblężeńców tak okropnie się przyrządził. Jakżeż to, o niedorzeczny, teraz gdyś się zohydził nieprzyjaciele prędzéj dostaną się w nasze ręce? Czyż ty od zmysłów nie odszedłeś, tym trybem siebie zgubiwszy?“ Tamten zaś na to: „Gdybym zaprawdę powierzył ci był co zamyślałem uczynić, nie byłbyś mi tego dopuścił; tak przecież wziąwszy rzecz sam na siebie dokonałem jéj. Już teraz bowiem, jeżeli sam dopełnisz co do ciebie należy, Babylon jest naszym. Ja bowiem, tak jak oto jestem ucieknę jako zbieg do miasta i powiem Babylończykom, że przez ciebie w ten sposób pokrzywdzon zostałem; i mniemam że przekonawszy ich iż te rzeczy tak się mają, dostąpię od nich przewództwa nad wojskiem ich. Ty zaś od tego dnia, w którym ja wnijdę do miasta licząc dnia dziesiątego, z tego wojska swego o które nie chodzi ci choć zginie, tysiąc mężów ustaw przy tak zwanych bra-
