Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/170

land, a Roland, pozostawszy nieco z tyłu z żoną, rzekł:
 — Nasz Jan elegancko jednak wygląda.
 — Tak — odparła.
 A będąc jeszcze zbyt zmieszaną, by myśleć o tem, co mówi, dodała.
 — Jestem bardzo zadowolona, że żeni się z panią Rosemilly.
 — Poczciwiec głęboko zdumiony wykrzyknął:
 — Ach! Co? Żeni się z panią Rosemilly?
 — Tak. Dziś właśnie chcieliśmy zasięgnąc twego zdania.
 — Patrzcie! patrzecie! Czy dawno to już postanowione?
 — Och, nie! od paru dni dopiero. Jan chciał się wpierw z nią porozumieć, zanim się ciebie poradzi.
 Roland zacierał ręce.
 — Doskonale, doskonale. Ja zgadzam się najzupełniej.
 Schodząc z wybrzeża na bulwar Franciszka I-go, Rolandowa raz się jeszcze odwróciła, by ostatnie spojrzenie rzucić na pełne morze, lecz nie ujrzała już nic, prócz szarego obłoczku, tak dalekiego, tak nikłego, że wyglądał na strzępek mgły.

KONIEC.