Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/77

 — Nagle dostrzegła Janina w obramieniu okna sylwetką starej panny, rysującą się w świetle lampy.
 — Patrz — rzekła — ciotka Liza nam się przygląda.
 Wicehrabia podniósł głową i głosem obojętnym, świadczącym, że nie jest odbiciem myśli, powtórzył:
 — Tak, ciotka Liza nam się przygląda.
 I w dalszym ciągu marzyli, przechadzając się zwolna, pełni miłości.
 Lecz rosa pokryła już trawy i lekki dreszcz chłodu przebiegł ich postacie.
 — Wracajmy już — rzekła.
 I wrócili.
 Za ich wejściem do salonu ciotka Liza znów podjęła robótką; głęboko nad nią pochyliła głową, a chude jej palce drżały lekko, jakby nadmiernie przemęczone.
 Janina podeszła do niej.
 — Ciociu, trzeba pójść spać!
 Stara panna odwróciła oczy; były czerwone, jakby od płaczu. Zakochani wcale tego nie zauważyli; natomiast młody człowiek dostrzegł nagle, że lekkie trzewiczki dziewczyny były całkiem zroszone. Zdjęty niepokojem, zapytał pieszczotliwie:
 — Czy nie zimno tym drogim nóżętom?
 Nagle palce ciotki zadrżały tak silnie, że ro-