Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/182

wają i że pokojówka się wygadała. Widok księdza przygwoździł go na miejscu.
 Głosem drżącym, lecz spokojnym, spytał:
 — Co? Co to?
 Baron, tak gwałtowny przed chwilą, nie śmiał nic powiedzieć, bojąc się argumentu księdza i własnej winy, wskrzeszonej przez zięcia. Mateczka zaczęła łkać głośniej, lecz Janina, dźwignąwszy się na rękach, patrzyła ciężko dysząc, na tego, który jej tak okrutne zadał cierpienie.
 Wyjąkała:
 — Wiemy już wszystko, znamy te wszystkie bezeceństwa od... od chwili przybycia do tego domu... wiemy, że dziecko tej dziewki jest twoje, taksamo... jak to moje... że są braćmi...
 A obezwładniona nadmiarem bólu, wywołanego tą myślą, opadła na pościel, łkając spazmatycznie.
 Stał z rozdziawionemi ustami, nie wiedząc, co powiedzieć, ni zrobić.
 Ksiądz usiłował załagodzić:
 — No, no, nie martwić się tak strasznie, młoda pani, proszę się uspokoić.
 Wstał, podszedł do łóżka i ciepłą swą ręką dotknął czoła desperatki.
 To proste dotknięcie dziwnie ją uśmierzyło, ułagodziło; jak gdyby ta silna dłoń wieśniaka, przyzwyczajona do gestów rozgrzeszających, po-