Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/176

 Wtedy ozwał się proboszcz:
 — Otóż, moja córko, słuchaj, co mówią do ciebie i odpowiadaj. Nie chcemy ci zrobić nic złego, lecz musimy wiedzieć, co było.
 Janina, przechylona nad krawędzią łóżka, patrzyła na nią.
 Rzekła:
 — Wszak prawda, ze byłaś w łóżku Juliana, gdy was przychwyciłam.
 Rozalia, poprzez przyciśnięte do twarzy ręce, jęknęła:
 — Tak, proszę pani.
 Baronowa zaczęła gwałtownie płakać, gdy z piersi jej wyrywały się świsty duszności; a konwulsyjnym jej łkaniom wtórowała Rozalia.
 Janina, utkwiwszy oczy w pokojówce, spytała:
 — Kiedy się to zaczęło?
 Rozalia wybąkała:
 — Odkąd tu przyjechał.
 Janina nie rozumiała.
 — Odkąd tu przyjechał... Więc... od... od wiosny?
 — Tak, proszę pani.
 A Janina, jakby opętana żądzą badania, pytała głosem naglącym:
 — Ale jak się to stało? Jak tego zażądał?