Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/171

 Usiedli przy łóżku, a Janina zaczęła odrazu mówić. Opowiedziała wszystko, łagodnie, głosem słabym, jasno: o dziwacznym charakterze Juliana, jego szorstkości, skąpstwie, a nakoniec o niewierności.
 Gdy skończyła, baron czuł dobrze, że to nie bredzenia gorączkowe, lecz nie wiedział, co myśleć, co postanowić i odpowiedzieć.
 Ujął jej rękę, pieszczotliwie, jak niegdyś, gdy ją usypiał bajeczkami.
 — Posłuchaj, kochanie, trzeba działać rozsądnie. Nie bądźmy zbyt porywczymi; staraj się znosić męża aż do chwili powzięcia jakiejś decyzyi stanowczej... Czy mi przyrzekasz?
 Odparła:
 — Będę się starała, ale po wyzdrowieniu nie zostanę już tutaj.
 Po chwili całkiem cicho spytała:
 — Gdzie jest teraz Rozalia?
 Baron odparł:
 — Już jej nie zobaczysz.
 Nie dała się jednak zbyć.
 — Gdzie ona? ja chcę wiedzieć.
 Wtedy wyznał, że dotąd jest w domu, lecz że go teraz opuści.
 Wyszedłszy od chorej, baron wrzący gniewem, zraniony do głębi serca jako ojciec, odszukał Juliana i odrazu przystąpił do rzeczy: