Miałam lat trzydzieści pięć, Cezaryna Dietrich piętnaście, i kiedym się zdecydowała zostać jéj nauczycielką i guwernantką, matkę właśnie straciła.
Ponieważ nie moją historyę opowiadać zamierzam, nie będę się więc rozszerzała nad opisaniem wstrętu, który przezwyciężyć musiałam, ażebym ja, szlachcianka, przeznaczona do życia bez troski, wejść mogła do rodziny mieszczańskiéj, przez dobre prowadzenie interesów zbogaconéj. Kilka słów wystarczy do objaśnienia mego położenia i powodu, dla którego wolność swoję poświęcić musiałam.
Byłam córką hrabiego de Nermont, który wkrótce zostawił mnie sierotą, wraz z moją młodszą siostrą. Mniemany przyjaciel mojego ojca, zabrał nas do siebie, obowiązując się korzystnie umieścić nasz kapitał, który podstępnie gdzieś ulotnił. Byłyśmy zrujnowane, — zaledwie konieczne potrzeby miałyśmy zapewnione; zadawalniałam się i tém. Byłam brzydka i nikt mnie nie kochał. Nie mogłam ma-
- ↑ Dodano przez Wikiźródła.
