Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/404

 — Dla czegóż to?
 — Dla czego?..
 Zawahał się.
 — Dla tego... że ja kochałem ciebie, Emmo!
 A zadowolony że przełamał nakoniec główną trudność, Leon z pod oka badał wyraz jej twarzy.
 Było to jak kiedy nagły powiew wiatru rozpędzi chmury zasłaniąc błękit nieba. Tłum smutnych myśli zasępiających piękne jej oczy zdawał się rozpierzchać; cała twarz jej promieniała.
 On czekał w milczeniu. Nakoniec rzekła:
 — Domyślałam się tego...
 I opowiedzieli sobie wszystkie drobne wydarzenia tej przeszłości, której rozkosze i smutki w jednym wyrazie streścili. Przypominali sobie altankę z bluszczu, suknie jakie wtenczas nosiła, sprzęty jej pokoju, słowem wszystko.
 — A nasze biedne kaktusy, cóż się z nimi dzieje?
 — Zmarzły przeszłej zimy.
 — Ach! ileż razy o nich myślałem! Widziałem je zawsze jak dawniej, kiedy w letnie poranki słońce oświecało zazdrostki... a twoje, pani ramiona migały pośród kwiatów.
 — Biedny przyjacielu! rzekła podając mu rękę.