Strona:PL Feval - Garbus.djvu/407

choa, nie lubię mięszaniny. Racz przyjąć pudełko.
 Cydalisa nie robiła ceremonii, wzięła tabakierkę i pogłaskała pieszczotliwie wygolony podbródek szlachcica. Poczem wykręciła się zręcznie na pięcie i wybiegła z namiotu.
 — Gdzie my idziemy? — jęczał p. Barbanchoa, trzęsąc się z oburzenia. — Coby powiedział nieboszczyk król, gdyby widział podobne rzeczy?
 — Przegrałeś Chaverny! — wołano przy lansknechcie. — Jeszcze raz przegrałeś!
 — Wszystko jedno! Mam przecie dobra Szaneil: Trzymam wszystko, co w banku!
 — Ojciec jego taki był zacny żołnierz — rzekł, kiwając ponuro głową p. Barbanchoa.
 — Komu ten służy?
 — Księciu Gonzadze.
 — Boże, broń nas od Włochów!
 — A czy Niemcy lepsi, panie baronie?
 Hrabia Horn kołem łamany na placu za zabójstwo!
 — Krewny jego cesarskiej mości! Gdzie my idziemy!
 — Ja ci mówię, panie baronie, że dojdzie do tego, że będziemy się mordować na ulicach w biały dzień!
 — E, panie baronie, to już się zaczęło. Czyś nie czytał w nowinach? Wczoraj zamordowano jakąś kobietę — lichwiarkę — koło Temple.
 — A dziś wyciągnięto z Sekwany topielca, jakiegoś Sandry.
 — A nie mówiąc o tym przeklętym Szkocie — rzekł, zniżając głos p. Barbanchoa.