Strona:PL Feval - Garbus.djvu/135

 Robert, sądząc się podobnie, rzekł do siebie na stronie:
 — Ja przynamjniej nie wzbudzam w ludziach litości!
 I prostowali się z dumą, do kroćset!
 Jakiś lokaj o minie dumnej i impertynenckiej ukazał się na progu sieni. Obaj zbirowie pomyśleli równocześnie.
 — Ten biedak tu nie wejdzie!
 Robert wysunął się pierwszy.
 — Czego chcesz? — zapytał lokaj.
 — Przychodzę tu kupować, błaźnie! — odrzekł Robert, prosty jak drąg i z ręką na szpadzie.
 — Co kupować?
 — To, co mi się spodoba. Przypatrz mi się! Jestem przyjacielem, twego pana i człowiekiem bogatym, do licha!
 Schwycił lokaja za ucho, zakręcił nim i prostując się dumnie, dodał:
 — To przecież widać, u dyabła!
 Lokaj zakręcony znalazł się przed Bertran dem, który grzecznie uchylił przed nim kapelusza:
 — Mój przyjacielu — rzekł poufnym tonem — jestem przyjacielem księcia 1 przychodzę dla spraw... finansowych.
 Lokaj jeszcze oszołomiony, pozwolił mu przejść.
 Robert był już w pierwszej sali, rzucając na prawo i na lewo pogardliwe spojrzenia.