Strona:PL Dostojewski - Wspomnienia z martwego domu.djvu/298

 — A ty Da drugi raz więcej znaj, a mniej paplaj, to lepiej będzie! — gniewnie ktoś strofuje.
 — Zkądże ty uczysz, nauczycielu?
 — Wiadoma rzecz, uczę rozumu.
 — A ktoś ty taki, żeś tak wyskoczył?
 — Ja, chwała Bogu, jeszczem dotychczas człowiek, ale ty kto jesteś?
 — Ogryzek sobaczy, oto kto ty jesteś.
 — Toś ty sam.
 — No, no, dosyć tego! Zaindyczyli się! — krzyczano ze wszystkich stron na kłócących się.
 Tego dnia, w którym była pretensya, wieczorem, powróciwszy z roboty spotkałem się za kazarmami z Pietrowem. On mię już szukał. Podszedłszy do mnie, mruknął coś pod nosem, coś w rodzaju paru nieokreślonych wykrzykników a potem zamilkł jakby roztargniony i zaczął machinalnie iść obok mnie.
 Cała ta sprawa bardzo mi leżała na sercu i zdawało mi się, że Pietrow może mi ją nieco rozjaśnić.
 — Powiedźcie Pietrow — spytałem go — czy wasi na nas nie gniewają się?
 — Kto gniewa się? — zapytał, jakby ocknąwszy się.
 — Aresztanci na nas.... na szlachtę.
 — A za co się na was gniewać?
 — No, za to, żeśmy nie wyszli do pretensyi.