Strona:PL Brete - Zwyciężony.pdf/184

XI.

 Marek szedł szybko, przez cieniste aleje parku, które tak lubił, gdyż tu na każdym kroku przypominała mu się Zuzanna. Idąc mówił sobie:
 — Wyjadę ztąd natychmiast! Wszystko mi jedno dokąd się udam, bylebym tylko tu nie pozostał.
 Gdy wrócił do domu, matka nie zadawała mu żadnych pytań on zaś rzekł:
 — Odjeżdżam, ale nie wiem dokąd, napiszę ci to matko z Paryża. Nie chcę ani chwili dłużej pozostać tak blizko niej i patrzeć na przedmioty, które mi ciągle przypominają utracone bezpowrotnie szczęście. Kiedy powrócę nie wiem także.
 Pani de Preymont nagłą ogarnięta trwogą, zawołała:
 — Marku ty nie możesz odjechać sam! Ja pojadę z tobą! łagam cię, przychyl się do mojej prośby!
 — Pragnę być sam — odpowiedział posępnie — nawet twoja obecność, matko, byłaby dla mnie przykrą.
 Potem odgadując jej tajemne obawy — dodał z akcentem szczerości.
 — Uspokój się moja biedna matko. Daję ci na to słowo honoru, że żyć będę.
 Napisał pośpiesznie kilka słów do pana Jeuffroy i siadając obok matki, rzekł: